Web 2.0+

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dolgelukkig met haar. Maar toch. Toch heb ik het gevoel dat ik soms iets mis. Ik weet ook wel dat ik onredelijk kan zijn.

“Wat zitten we weer te papegaaien, zeg!” bijt ik haar soms toe achter mijn pc. “Zelf bedacht of van horen zeggen?” “Praat toch gewoon Nederlands!” “Crowdsourcing?” “Je wilt gewoon mijn mening horen!”

Het knaagt ook aan me. Aan vrienden vraag ik met regelmaat of ze me niet te veel eisend vinden. Ze stellen me dan altijd de vraag wat ik veranderd zou willen zien.

Waarom zijn dingen zoals zijn ze en gebruiken we ze als zodanig.
Bij woorden van deze strekking word ik altijd wazig aangekeken. Maar is het niet een beetje vreemd dat we alleen maar kopiëren om te dupliceren, zonder er zelf iets aan toe te voegen?

“Je hebt het nu over een embed code?” Ik voel begrip! Waarom leidt deze code wanneer je die op een speciaal hiervoor bestemde site zou plakken, niet tot een nieuwe film? Een antwoord! Multiple choice! Een door de bezoekers van de site gegenereerde film! “Tsja, dat zou kunnen. Zo'n code is immers uniek."

En waarom durft niemand de regie in handen nemen?
Waarom wordt door het bedrijfsleven bijvoorbeeld, social news sites niet ingezet om voor meer bezoek  te zorgen naar een corporate site toe? Ook bij een evenement kan hier gebruik van worden gemaakt. Waarom wordt er niet gepraat met een NUjij, eKudos of Digg voor mij apart, om een keuze te wijden aan het evenement? Informatie die door een ander wordt geplaatst, leidt meestal niet naar jouw site.

“Misschien heb je een punt. Vertel nog even over de wolkjes van je, die tag clouds..."

Op dat moment val ik stil. Lijk ik plots tevreden met wat ik heb. Al denk ik soms dat het beter, of in elk geval anders kan.